Pojęcia podstawowe
Anatomia transmutacji (z gr. anatemnein – rozcinać) – dział nauki, zajmujący się badaniami budowy ogólno pojętych procesów transmutacji.
Reakcja I rzędu – szereg przemian, w których zachodzi częściowa zmiana transmutanta, mniejsza niż 50% wartości wyniku transmutacji
Reakcja II rzędu – szereg przemian, w których zachodzi częściowa zmiana transmutanta, większa niż 50%, ale mniejsza niż 90% wartości wyniku transmutacji
Reakcja III rzędu – szereg przemian, w któreych zachodzi częściowa zmiana transmutanta, większa niż 90% ale mniejsza niż 100% wartości wyniku transmutacji.
Reakcja IV rzędu – szereg przemian, w których zachodzi stuprocentowa zmiana transmutanta w wynik transmutacji.
Szybkość reakcji przemiany – czas, w którym dochodzi do transmutacji.
Opór transmutacyjny transmutanta – miara wysokości oporu substratu na dany proces transmutacji.
Trudność transmutacji – suma oporu substratu i czynników niezależnych, działających na proces transmutacji.
Twierdzenia Andertona jako próba anatomii procesów transmutacyjnych
Czarodziej Anderton, jako pierwszy starał się opisać proces transmutacji „kawałek po kawałku”. Stworzył trzy równania, zwane twierdzeniami Andertona. Są one uważane za pierwszy sposób anatomii procesów transmutacji.
I twierdzenie Andertona
xx(YY*YY + xx*xx) = xxYY xxYY xxxx xxxx
II twierdzenie Andertona
2(xx*YY) = xxYY xxYY xxxx xxxx
III twierdzenie Andertona
(x+y)2 *(xx+yy) =(2x + 2xy + 2y) *(xx+yy) = xxYY xxYY xxxx xxxx
Objaśnienia:
xx – wynik transmutacji,
yy – transmutant
Jak widać, twierdzenia Andertona są jednak niedoskonałe. Nie biorą pod uwagę czynników zewnętrznych, działających na proces transmutacyjny.
Anatomia procesu transmutacji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w odległości 0
Każdy proces transmutacji, niezależnie od tego, czy przemieniamy igłę w zapałkę czy iguanę w stolik posiada bardzo skomplikowany przebieg. Zachodzi w nim do szeregu przemian, które działają na transmutant, zmieniając go w oczekiwany przez nas wynik transmutacji.
W tym rozdziale potrzebne będą Wam wszystkie wiadomości, które zdobyliście w klasach młodszych.
Do opisu anatomicznego procesów transmutacji używa się określonego wzoru. Żadna anatomia transmutacji nie będzie dla Was trudna, jeśli będziecie postępować zgodnie z podanymi wytycznymi.
Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta.
Sporządzamy zapis jonowy przemiany transmutacyjnej.
Obliczamy trudność transmutacji: suma oporu i czynnika stechiometrycznego dysocjacji.
Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (z równania Rothera).
Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej transmutacji.
Dzielimy liczę przemian przez czas transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania transmutacji.
Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości przemian.
Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji transmutacji.
Wszystko to może wydawać się dla Was „czarną magią, jednak zapewniam, że jest to jak najbardziej biała magia i nie jest takie trudne, na jakie wygląda. Wystarczy dobrze poznać podstawy i schemat obliczeń.
Anatomia procesu transmutacji w przypadku, gdy transmutant znajduje się w odległości > 0
Proces ten zachodzi, gdy transmutant znajduje się w pewnej odległości od maga. Jednak stosujemy tutaj podobne obliczenia, jak w przypadku powyżej. Jedyną różnicą jest to, że szybkość transmutacji obliczamy nie z równania Rothera a ze wzoru I zasady dynamiki transmutacji. Reszta jest identyczna:
Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta.
Sporządzamy zapis jonowy przemiany transmutacyjnej.
Obliczamy trudność transmutacji: suma oporu i czynnika stechiometrycznego dysocjacji.
Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (ze wzoru wyprowadzonego z I zasady dynamiki transmutacji).
Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej transmutacji.
Dzielimy liczę przemian przez czas transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania transmutacji.
Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości przemian.
Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji transmutacji.
Uwagi: Jak pamiętacie z klas niższych, transfiguracja jest dziedziną transmutacji. Jednak w przypadku anatomii, transfiguracja ma oddzielną strukturę i zupełnie inny schemat obliczeń, znacznie trudniejszy niż obliczenia procesu transmutacji. Na lekcjach nie poznajemy anatomii procesów transfiguracyjnych. Poznacie je dopiero na studiach.
Anatomia procesu animizacji
Anatomii animizacji dokonujemy podobnie jak w przypadku, gdy transmutant znajdować się w odległości zero. Kilka różnic, które cechują proces animizacji to to, że nie musimy obliczać szybkości transmutacji, ponieważ proces animizacyjny posiada stałą określoną szybkość wynoszącą 0,45 sekundy. Nie sporządzamy tutaj też zapisu jonowego przemiany. W tym przypadku trudność transmutacji równa jest oporowi substratu.
1. Obliczamy opór transmutacyjny transmutanta.
Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym oporem substratu. Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej transmutacji.
Dzielimy liczę przemian przez czas transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania transmutacji.
Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości przemian.
Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji transmutacji.
Uwagi: Jak zapewne spostrzegawczy zauważyli, podczas anatomii procesów transmutacyjnych obliczamy rzędowość reakcji. Potrzebne nam są do tego liczby przemian w czasie jednej sekundy oraz ich procentowy udział w całej transmutacji. Animizacja jednak przebiega w czasie mniejszym niż 1 sekunda, dlatego jest ona zawsze reakcją IV rzędu.
Anatomia przemiany wilkołaczej
Co do zmiany wilkołaczej, schemat obliczeń również jest podobny jak w przypadku pierwszego opisywanego procesu. Różnicą jest to, że opór transmutanta jest tutaj bardzo wysoki i wynosi 30. Nie sporządzamy tu również zapisu jonowego.
Obliczamy trudność transmutacji: w tym przypadku jest ona równa oporowi.
Obliczamy szybkość przemiany transmutacyjnej (z równanie Rothera).
Wykonujemy działanie mnożenia czasu transmutacji z otrzymanym wynikiem trudności transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, która zachodzi w substracie podczas danej transmutacji.
Dzielimy liczę przemian przez czas transmutacji. Wynikiem jest liczba przemian, do których dochodzi w czasie jednej sekundy trwania transmutacji.
Obliczamy, jaki procent stanowi liczba przemian w czasie jednej sekundy do całości przemian.
Na podstawie wyniku z poprzedniego działania określamy rzędowość reakcji transmutacji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz